Diem qua pereo / دفتر ضلال

"و قیل من راق"

قرآن، س75،آیه 28

“Diem qua pereo!”

به فا *

                                                   - و احترام علی رستمیان

شفای زخم من آنجاست

که باغ می‌سوزد

میان خاکستر    و             درخت و شکوفه    وَ   سوخته

دشتهای زنانه‌ی نور

زیبای روشن

چرا که امید  بی‌نواست         تهی و آلوده

تا بگریزد          دوان‌دوان

آن‌که خاموش آمده، با گلوی عزا         

پس                 بیامرز

      اندام کشیده

برنمی‌خیزد              بر جمجمه‌ی تندخو

بیامرز وُ       رهایم کن

از آبگینه‌ی خون              طلسم رگ

و هر دیگری          سیاهِ رگ

به دشت کلافه‌ی نور

به مرگ گشوده

که تاریکی          نمیرد             نمیرد

              هرگز          هرگز

آنجا که درخت می‌سوزد

شفای زخم من

* و آوای دشت که می‌خواند : در رگهای بلور، من که مهربانم، تا نیارامی، نجاتی‌ست... تکه‌های تن‌اش - به تو می‌بخشم... من       که     مهرم

تو می‌ایستی و از بازوی شعله، کشیده می‌شوی به "بیزاری‌ش" با دستی ملعون.

امیر حکیمی

دفتر ضلال 

17 ژوئن 2011