جام، خاکستر و گوشت / فال : مغاک

In the fierce flames the limbs of Mystery lay consuming with howling

And deep despair...

- Night the Ninth; Vala; William Blake

L'oeil tué n'est pas mort

- Cris d’aveugle; Tristan Corbiere  

جام، خاکستر و گوشت

فال : مغاک

- به مهیار ط 

تاروت.

معتاد شدم سو. دیگر هر شب رفتم اتاق. نشستم. کارت کشید، از مصطفا، بی که بداند؛ از من، بی که بداند؛ از او که همیشه می‌دیدم حرف می‌زدم، هرگز نبود. همیشه رفته بود؛ گفت. بی که بداند. کارتها را می‌چید، دور تا دور، روی زمین، روی تخت، نگاه می‌کرد، چشم نداشت نگاه می‌کرد، صداش... می‌کشیدم، می‌چید، می‌خواند؛ گذشته، حال، آینده. – گِل. و خودش، بی که بداند. دیگر معتاد شدم. معتاد بود. معتاد همین بود آورده بودندش آنجا، همین دیدن. بو. تصویر. صدا... می‌چسبد. همه‌اش بازی‌ست. گفت. میخواستم یاد بگیرم؟، می‌خواستم. می‌خواستم بخوانم. بروم درخت، بخوانم. جام را بخوانم، شمشیر را، چوبدست را. شوالیه را بخوانم. شاه را بخوانم، دیوانه را. ملکه را بخوانم، دیو را، ستاره را، خورشید را، کائنات... بروم اتاق بخوانم. از او خلاص می‌شدم وقتی می‌خواندم، اگر خودم می‌خواندم. نپرسیدم چرا می‌خواسته آنجایش را ببرد ولی. چرا همه‌اش سفر رفتن. همه‌اش سفر توی خواندن کارتها، توی صدای گِل.

صبحِ سرودِ ماهی‌ها.

چه دیده‌ام؟

ترسیدم.

چه دیده‌ام؟

ترسیدم.

زرافه‌ای کنارم پشت میز، غذا می‌خوردیم. نه! خیلی هم واقعی. خم می‌شد، پوزه به پشت گردنم می‌مالید. ترسیدم.

اس.جی هرمیت است.

سفیدها آمدند. جدایمان کردند. حبس کردند توی اتاق. چند روز. نمی‌دانم چند روز... نرفتم درخت. ندیدم مونیک را. سو را. او را. پشت در نشستم اس جی بیاید. اگر کارتها را برداشته بودم، ببینم حال هر کدام چطور، تویشان نگاه اگر، می‌دیدم‌شان. می‌فهمیدم. یاد گرفته‌ام: سر توی دست گرفته، پایین انداخته و شمیشیرها. شمشیرها. یکی بیاید. هیچ‌کس. هیچ‌کس نیامد. غذا آمد. نخوردم. عق زدم. سفیدها تماشا می‌کنند. سفید وقتی عق زدم آمد، بازوم سوخت... ماندم روی تخت. نمی‌توانستم بلند شدن.

مناسک.

از پنجره رفتم. وقتی نرفته بودم درخت، تنها نمانده بود. بو بود. چسبیده. مشت کوبیدم، دست حلقه کردم، نشستم، گریه کردم، سرم را کوبیدم، کوبیدم، رانهاش. چرا. کی بود. برگشتم. بازوم می‌سوخت. زوزه... زوزه.... زوزه.

دیشب درخت موی آبی داشت. دیشب درخت خرمالوی آبی داشت. دیشب درخت...

نخوردم. هرچه آوردند...

نمی‌دانم چند روز. نفهمیدم. وقتی باز می‌کردم، چشمم، دهانم، بو می‌آمد. غذا شد بو.

و سکوت دندانه‌دار.  

هرچه می‌گریزم - خیالِ... خیالِ.. - کشتن می‌آید. هرجا. با من. به مونیک نگفتم. برای خودم می‌ترسم. برای او می‌ترسم. نترسید. فرار نکرد جایی قایم نشد آمد. برایش نگفتم او که می‌کشم تو نیستی. و تشریح نکردم. به وسواس میز را تمیز نکردم. ساعتها. آنوقت هرچه با آن می‌شد کشتن نچیدم. نگاه نمی‌کرد. نپرسیدم تو بودی... با چه می‌کشی؟

روی میز:

دستمال.

چنگال.

دست.

سنجاق سر.

نشستم به دستهام نگاه کردم. انگشتهام. ساعتها. دوتایی. خیره شد دستهای من. انگشتش را لیسیدم. نخوابیدم روی زمین، دیگر رفته بود. باز رفته. دستش؛ اگر نمی‌خوردم... خوردم. سرم را بالا نیاوردم، بالای سرم نبود، فکر نکرد داشتم شنا کردن. نگفت. ماهی‌ام. نگفتم. با یک چشم نگاهش می‌کردم، ماهی‌ام. یک چشم.

سفید آمد، زمین را بغل کرده بودم... کندندم، آنها. بازوم سوخت.

دوباره توی اتاق.

توی اتاق فکر کردم بروم درخت. از پنجره بروم درخت. از پنجره می‌رفتم درخت آنها نمی‌دانستند. به اس‌جی فکر می‌کردم، به سو فکر می‌کردم، به مونیک فکر می‌کنم. به درخت. توی کارت نگاه کردم.

سو... ملکه‌ی جام... است.

می‌خواستیم با قایق رفتنِ پرو، یادش هست؟ و غرق شدن یا گم شدن. حالا چنان بیزارم از... بیزارم.

آسمان لبش را می‌لیسید.

شوالیه.

وقتی پیدا کردند نمی‌دانستند اول کسی دیده بود، من بودم. به روی خودم نیاوردم. سرم را انداختم پایین به روی خودم نیاورم. اس‌جی به شانه‌ام زد. جوری زد که سرم... سرم را یعنی نیندازم. تقصیر آدم افتاده بود، تقصیر شمشیر بود. تقصیر سفر بود. جسد کبود بود تکه تکه جاهای تنش. لخت بود، جز دستمالی آنجاش. گلویش بریده بود. خون نبود. وقتی دیده بودم سوزن‌ها را دیده بودم. پوست سوراخ‌سوراخ بود، سوزن نبود. موهای کنده بود. همه را صدا کرد سفید. شوالیه را وسط اتاق. آنقدر می‌خورم. می‌خورم تا بالا بیاورم. که بنشینیم. دستور داد. دورش نشستیم. سفیدها دور تا دور. می‌دانستیم نگاهمان می‌کنند. داشتند نگاه‌مان می‌کنند. دارند. چشمی به مونیک نگاه کردم. چشمی به سو نگاه کردم. چشمی به اس‌جی نگاه کردم. یک نفر باید شروع کند. هیچ‌کدام نمی‌خواستیم.

آن وقت تاریک شد.  

دویدم رفتم درخت ببینم هنوز هست. من که دیدم آویزانِ شاخه‌ی آبی، تلوتلو می‌خورد توی آواز باد. صورتش ماهی‌ست. لرزان دستم را دراز کشیدم تا ماهی‌ش، لمس... کنم. روی گردنش انگشت کشیدم پایین، سینه‌اش... معلوم نبود قبل از من کسی دیده بود. کسی آورده بودش آنجا آویزانش کرده بود. معلوم بود کسی دیده بود قبل از من. نه من نبودم. از پشت درخت را بغل کردم. سر کوبیدم. پیشانی‌م ترکید. سبک رفتم. بیدار شدم توی اتاق.

سور سوک.

روی صورتش، اول اس جی، دهانش، خم شد، ولی نه دهانش. چشمهاش بسته بود. چشمهاش که بسته بود مثل او که دراز افتاده بود چشمهاش بسته بود، خودش بود. اس جی. ما هم نگاهش می‌کردیم، مثل آنها که از یک جایی همه‌مان را. دهانش را باز کرده بود اس جی، کج کرده باز کرده بود. مونیک دندانهایش را می‌فشرد صداش را می‌شنیدم. فکر کردم چطور نترسید، فرار نکرد. فرار نکرد. نکرد.

آن وقت موسیقی‌ی مهیب شد، پنجره، دیوار. دندان.

مونیک طرف پایش روی زانو نشسته بود. دهانش را برد لای پای مرده. چشمهاش بسته. بسته که بود مثل او بود.

من طرف قلبش روی زانوم. دهانم را بردم به دست مرده. چشمهام. بسته. بسته که مثل او. او بودم.

او که روی سرش خم بود. حالا دیگر پیشانی‌ش.

سو طرف قلبش روی زانو. دهانش... دست دیگرش. چشمهاش بسته که او بود.

نگفتم چطور که من هم طرف قلبش.

آنوقت دندان... پوست... دندان. پوست. دندان.. پوست... دندان.... پوست.... دندان.... پوست..... خون. 

سو گریه کرد. مونیک، جیغ کشیدن... جیغ کشیدن. با خودم ور نرفته‌ام... ور نرفته‌ام... ور نرفته‌ام... عیب ندارد. دوباره... دوباره... دوباره... دندان... پوست... دست.... گردن.... پیشانی... مو.... ران... جیغ کشیدن... گوشت... ور نرفته‌ام... پوست... چشم...

دستمال را کنار زد مونیک... آنجا نداشت شوالیه و جیغ کشیدن.

بالا آوردیم، دهان هم را لیسیدیم، توی دهان هم آوردیم. نگفتم آنجاش. آنجاش نداشت. مونیک را خوردم. گوشه‌ی لبش زیر دندانم می‌ترکید. سو از پایم بالا می‌آمد، پشت زانوم را دندان گرفت. می‌ترکید. او، او از شکم من، از گونه‌ی مونیک، از پستان سو، می‌خورد... می‌ترکید. صدای خوردن و بوی خوردن و مزه‌ی خوردن و پوست کشیدن به خوردن. التماس خوردن. ناله‌ی خوردن.

سفیدها آمدند. هر کس را بلند کردند. دیدم عروسک را، شوالیه را، بردند... بازوم سوخت.  

جام، خاکستر و گوشت / فال - درآمد

«Tu ne bouges pas. Tu ne bougeras pas. Un autre, un sosie, un double fantomatique et méticuleux fait, peut-être, à ta place, un à un, les gestes que tu ne fait plus : il se lève, se lave, se rase, se vêt, s’en va.»

Un Homme qui Dort; Gorges Perec

«Un demi-sourire passe sur ses lèvres. Elle demande: "Cela vous choque de travailler sous les ordres d’une fille?"

Il y a du défi dans le ton de sa phrase. Mais je décide aussitôt de jouer le jeu...»

Djinn; Alain Robbe Grillet

"جام، خاکستر و گوشت"

فال – درآمد

پیشانی‌م به تنه‌ی درخت، لب گذاشتم صمغ، مکیدم. شب شد باران، آواز خواند ابر، درخت توی بغلم، خیس شدم. تا ساختمان راه بود؛ اگر می‌دویدم، خیلی نبود؛ مکیدم. قطره‌های درشت باران از لباسم رفت تو، دیگر پشت گردنم، دیگر کمرم. دیدم کسی از پشت درختی، پرید، دوید، تا عمارت. می‌خواستم بدوم، من هم، لبهایم را ول نمی‌کرد صمغ، لزج و بی مزه.       لزج و بی مزه.       لزج و بی مزه.

مونیک.

می‌ترسد. از هرکس، می‌لرزد، فرار می‌کند، پنهان می‌شود، می‌ترسد. حرف نمی‌زند، نمی‌زند خیلی. دنبال آدم می‌آید، اگر آدم برگشت، فهمید، نگاهش کرد؛ دیدم فرار کرد، رفت پشت دری، زیر میزی، نمی‌فهمد آنجا می‌بینم‌اش، لابد فکر کرد نمی‌بینم. نزدیکش دست زدم شانه‌اش جا خورد، جیغ زد، وقتی شروع کرد جیغ زدن دیگر تمام نمی‌شود جیغ زدن. جیغ زدن. جیغ زدن. سفیدها آمدند، ‌بردندش. سفید می‌آید بهم می‌گوید نباید با خودم ور بروم. با خودم ور نرفته‌ام. می‌گویم. آن شب هم او بود پنهان شده بود پشت درختی، که باران گرفت درآمد دوید... مونا. که می‌گفت مونیک. می‌ترسید از اسمش، شاید، مونیک. برگشتم سر جایم نشستم. فکر کردم با خودم ور نرفته‌ام. کی رفته بودم. نرفته‌ام. نمی‌گذاشتند. ور رفتن یعنی چه. از بغل دستی‌ام پرسیدم:

سو.

سر تکان داد. گفت درست می‌شود... سر تکان دادنش تمام نشد. چرخاند، موهاش رقصید. نگاهم نکرد. درست می‌شود. درست می‌شود. درست می‌شود. چه چیز درست می‌شود. گفتم. انگار دیگر هیچ‌کس نبود. آن لحظه را خیلی دوست داشتم که هنوز سفیدها نیامده بودند... گفتم برویم درخت.

سو جادوگر است. خیلی قبل از من آمده. جادوگر نیست، خودش می‌گوید نیست. هیچ به آدم نگاه نمی‌کند، تکان تکان می‌خورد حرف می‌زند، نمی‌تواند نخورد. دست خودش نیست. دور... خیلی دور. یک جایی اتفاق افتاده... و بعد دیگر چیزی نمی‌گوید. بعد می‌رود توی اتاقش. نمی‌آید برویم درخت. التماس کردم بیا برویم درخت. گفت درست می‌شود. باید یواشکی می‌رفتیم درخت از جلوی سفیدها نمی‌شد، حواسشان اگر نبود می‌شد، حواسشان بود، دلشان اگر می‌سوخت می‌شد، دلشان می‌سوخت، گاهی، نه همه شان. آمدند؛ هر وقت می‌آید او که از همه سفیدتر است، می‌لرزم، از تو می‌لرزم، می‌گویم ور نرفته‌ام، ور نرفته‌ام، نه نرفته‌ام. نرفته‌ام. نمی‌آید. نیامد. بیا سو... بیا. دستم را می‌گیرد سفید، بعد که برمی‌گردم، توی اتاق روی تخت، چشم باز می‌کنم، دور و برم را نگاه می‌کنم، به جا می‌آورم... اگر به آدم نگاه کند، یک چیزهایی می‌بیند، دوست ندارد ببیند. توی آدمها را می‌بیند سو، توی آدم را دوست ندارد ببیند، می‌چسبد به تنش توی آدم، به پوستش، مجبور می‌شود هی ببرد خودش را زیر آب، زیر آب بنشیند، بنشیند، با آب کنده شود از تنش توی آدمها، نمی‌شود، همین شد آوردندش آنجا؛ کنده نشود چاقو برمی‌دارد، تیز، با چاقو توی آدمها را می‌برد، پوستش را می‌کند، می‌نشیند زیر آب... آنجا نمی‌گذارند خودش را ببرد. برای همین هی تکان می‌خورد. تکان می‌خورد کسی به تنش نچسبد، هرکس چسبیده، تن، بو، پوست، کنده شود صدا.... صدا می‌چسبد. هر کس یک طوری‌ست، داستان دارد. گفت. نه، سو جادوگر نیست. می‌بیند. می‌خوابد می‌بیند. بیدار است می‌بیند. چی می‌بیند.... وحشت می‌کند بلند می‌شود اگر تیغ داشته باشد می‌برد.

سو... بیا سو. گفتم.

سفید آمد، دستم را دادم، گرفت بازوم سوخت به هوش آمدم روی تخت بودم. مونیک زیر تخت پنهان شده. مونیک پشت درخت... مونیک همه جا دنبال آدم می‌آید، آدم را بترساند، خودش می‌ترسد، می‌دود پشت چیزی، زیر چیزی، پنهان شدن، زیر تخت است... بو می‌چسبد. راست می‌گوید. بو    چسبیده...

به سفیدتر گفتم بگذارد زنگ بزنم.

گفت وقتی می‌دانم نمی‌شود، چرا هی باز می‌گویم.

گفتم کتاب قرار بود برایم بفرستد.

گفت کتاب ممنوع است.

گفتم با خودم ور نرفته‌ام.

گفت ممنوع است. نمی‌شود.

گفتم فقط یک زنگ کوچک. دلم خیلی تنگ شده.

گفت نمی‌شود.

گفتم شما باشید، بمانید، گوش کنید، حرف نمی‌زنم. فقط صدا را بشنوم.

نه. نمی‌شود.

برگشتم توی اتاق، زیر تخت نگاه کردم، نبود. صدا کردم. مونیک. گفتم هرجا قایم شده بیاید بیرون، برود بیرون.

ولی نبود. توی اتاق تخت، توی اتاق میز کوتاه، هیچی.

اِس جِی.

همه چیز را می‌داند. اول که آمدم با هیچکس حرف نزدم نشستم یک گوشه اولین کسی که آمد جلو سلام کرد، گفت مصطفا؟ پرسیدم از کجا می‌داند. گفت او همه چیز را می‌داند. سر تکان دادم. نگاهش نکردم. بعدن هم او گفت چطور یواشکی از ساختمان بروم بیرون آنها نبینند. همیشه گاهی می‌آمد می‌نشست آدمها را می‌گفت. سو را او گفت. مونیک را او گفت. من را او گفت. گفت چشمهایت را ببند. به چه فکر می‌کنم، پرسید. گفتم. گفت نه. راست بگو. گفتم راست می‌گویم. گفتم با خودم ور نرفته‌ام. ور نرفته‌ام. نرفته‌ام. نیامد. بیا... گفت عیب ندارد. باز کن. دوباره. دوباره. بستن. گفتم موسیقی و بو. چه بویی؟، بوی سیر و عسل. گرسنه شدم، گفتم گرسنه‌ شدم. گفت عیب ندارد. باز کن. دوباره. دوباره. بستن. گفتم مصطفا. جنگل. دریاچه. گفت عیب ندارد. باید بروم از سو بپرسم. از سو چه بپرسم؟. گفت سو همه چیز را می‌داند. گفتم خودش مگر نمی‌دانست. گفت او بهتر می‌داند. بیشتر می‌داند. گفتم چطور می‌شود از همه‌چیز، بیشتر دانستن!

التماس کردم کتاب بدهد. گفت دست او نیست.

گفتم ور نرفته‌ام. عیب ندارد. دوباره. دوباره.

چطور همه چیز را می‌داند؟

نمی‌شود یک نفر همه چیز را بداند. مگر ندیده بودم سرش را می‌چرخاند هی تکان می‌خورد، تکان می‌خورد، یک جا بند نمی‌شود. چرا دیده‌ام. یعنی چون همه چیز را می‌داند؟ نه. پس؟ عیب ندارد. دوباره. دیگر به چیزی فکر نمی‌کنم. عیب ندارد. دوباره.

درخت. درخت. درخت. لزج و بی‌ مزه.

ور نرفته‌ام. ور نرفته‌ام....

بعد اینکه چه چیزهایی یادم می‌آمد. نگفتم چه چیزهایی. اگر نمی‌گفتم می‌فهمید می‌گفت دوباره. دوباره. بستن. هیچ نگاهش نکردم. ترسیدم.

مونیک.

را بالاخره پیدا کردم چطور باهاش حرف بزنم. بایست وقتی یک جایی قایم شد، بی آنکه بفهمد می‌دانم کجاست، حرف که بزنم او هم می‌زند. بیرون نمی‌آید از مخفی‌گاه. یکبار گفتم چرا نمی‌آید بیرون. جیغ کشیدن... جیغ کشیدن... آنها آمدند. بعد از آن دیگر نگفتم. نگفتم چرا دنبال آدم می‌آید. گفتم به کسی نگوید می‌روم درخت. گفت نمی‌گوید، یعنی اصلن با کسی نمی‌گوید، حرف نمی‌زند. دلش می‌خواست من هم بشنوم، موسیقی را. گفتم من می‌شنوم... نمی‌گذارند دست به سازش بزند. من را هم نمی‌گذاشتند دست به سازم بزنم. ساز من چیست؟ نمی‌توانم بگویم. ساز خودش چه؟ تار... پیانو. ویولن. عجب. گفتم برای سو چطور؟ مگر نمی‌دانستم؟، سو نقاش است. یکبار تیغ برداشته، می‌خواسته چیزش را ببرد، خواهرش اتفاقی دید، نگذاشت. چیزش؟، یعنی آنجاش. آنجاش یعنی کجاش؟، آمد بیرون، شلوارش را کشید پایین، پایش را از هم باز کرد درست ببینم، کسش را نشانم داد، دستش را گذاشت آن نک، گفت یعنی اینجاش... اینجاش. جیغ کشیدن... جیغ کشیدن. آنها آمدند باز؛ نفهمیدم آمدنشان را، زل زده بودم کسش را تماشا می‌کردم... چشم باز کردم، بازوم می‌سوخت، توی اتاق روی تخت. گریه کردم.

اس جی.

گفتم آنجاش. آنجاش. اسم آنجا را نمی‌دانم. گفت عیب ندارد. دوباره. دوباره. گفتم چرا می‌خواسته ببرد. برای همین بهش می‌گویند جادوگر؟ برای اینکه نقاش است؟ برای اینکه همه چیز را می‌داند؟ برای اینکه آنجایش را نمی‌خواسته؟ نه. برای اینکه می‌خواند. چی می‌خواند؟، از خودش بپرس.

ترسیدم.

شب یواشکی رفتم درخت. لب گذاشتم روی صمغ مکیدن. مکیدن. شب باران شد... آواز خواند ابر... یاد مونیک افتادم. صدایش کردم. جواب نداد. می‌دانستم آنجاست. نیامد بیرون. ندوید.

گفتم لااقل کاغذ، کاغذ بدهید بنویسم.

نمی‌شود. ممنوع است.

التماس کردم گفتم یک زنگ کوتاه.

نه. نمی‌شود.

دیگر گریه کردم.

نه.... نمی‌شود.

ور نرفته‌ام... نرفته‌ام...

نه. نه. نه. نمی‌شود

سو.

گفت درست می‌شود. آیا می‌خواهم بدانم؟، پرسید. گفتم می‌خواهم. اسمم را پرسید. فکر کردم. هرچه فکر کردم یادم نیامد. سر تکان می‌داد، می‌خندید، بلند بلند. صدا نداشت. صدایش هم تلخ بود. صدایش توی گل افتاده. خودش می‌گفت. می‌گفت صدایش گِلی‌ست. یادم نیامد. می‌خواهم ببینم؟، پرسید. گفتم می‌خواهم. گفت یواشکی باید به اتاقش بروم. شب باید بروم. گفتم شب می‌روم درخت. گفت مگر نمی‌خواهم؟، می‌خواستم. خیلی می‌خواستم. نمی‌دانستم چه چیز را خیلی می‌خواستم. او می‌دانست. گفت کی بیا. چطور بیا. اتاقش کدام است. اتاقها معلوم نبود کجاست آنجا. یک جوری نبود که اتاق‌های دیگر را بدانم. مونیک همیشه بود. طوری می‌آمد توی اتاق آدم، آدم نمی‌فهمید. شاید اتاق خودش بود. اتاق من اتاق او بود. گفتم می‌آیم. آن شب نرفتم درخت. آن شب رفتم اتاق. سلانه، سلانه، ترسان. اتاق تاریک... در باز بود، رفتم تو. پرسید منم؟، مگر قرار بود چه کس دیگر باشد. خندید. بی صدا. صدای تلخش. دلم تنگ شد... یکباره فکرم به درخت گرفت، تنگ شد. گفتم نمی‌شود یک شب دیگر؟، می‌خواهم بروم درخت. بیا سو... بیا برویم درخت. نه! نمی‌شد. باید همان شب فقط. آن شب، برای من بود. گفت چه می‌خواهم بدانم؟

گفتم:

          مصطفا.

اس جی.

برایم تعریف کرد اولین بار سو را که دیده فهمیده، گفته به او هم بگوید. سو گفته چشمهایت را ببند و آن آدم را فکر کن. اس جی چشمهایش را بسته به من فکر کرده. سو کارتها را برداشته، بیست و یکی را گفته اس جی کشیده. روی میز پهن کرده. سه تا سه تا. گذشته. وسط حال. آینده. خوانده. گفته اینطور می‌شود که می‌روم آنجا. گفته عاشق می‌شوم وقتی می‌روم آنجا. گفته آن وقت دلش می‌شکند. آن وقت می‌رود سفر. توی سفر دیوی‌ست. برش می‌گردانند آنجا. آنجا... و همینطور گفته.

و بعد آدم بعدی. اس جی به سو فکر کرده.

و بعد آدم بعدی. اس جی به مونیک فکر کرده.

و بعد آدم بعدی. اس جی به مصطفا فکر کرده.

و بعد آدم بعدی. اس جی به اس جی فکر کرده.

و او همه را گفته. و اس جی توی دلش خندیده. چرا می‌خندد؟، سو پرسیده. جواب نداد. تشکر کرد. آمد. نوشت.

اس جی همه چیز را می‌داند.

مگر می‌شود؟

برای همین هیچ کس دیگر آنجا نیست؟، پرسیدم.

گفت عیب ندارد. دوباره. دوباره.

بستن...